" Câhilin imânı gözünde " derler,
Îman etmesiyçün, görmesi gerek.
Vîsal ne, maksut ne, bilmez giderler,
O " Hâl" i ne bilsin, ermesi gerek.

Bir fakir düşünün, söylemez derdi,
Ekmeği üzüntü, katık kederdi,
Biri; maddî, aynî bir nesne verdi,
Şâd olmuş yüz için, vermesi gerek.

Para lekeli mi, bakmıyor kire,
Kazanıp duruyor, her gün ha bire,
Götürmeyecekse, eğer kabire,
Muhtacın altına sermesi gerek.

Bir mürüvvet görsen, sen göster vefâ,
Çektirmez o zaman Rabbimiz cefâ,
Yetimi, öksüzü, güldürmek; safâ,
Kişinin safayı sürmesi gerek.

Cebinde olmasa, tatlı diliyle,
Mâneviyyat verir, içten hâliyle,
Dağ başından gülü, kendi eliyle,
Dikenler çizse de dermesi gerek.

Cimrilik huyunu yürekten atın,
Dünyada Cenneti almazsa satın,
Ölüm meleğinin, gelip o zâtın,
Dünya defterini dürmesi gerek.

İsa Kahraman