Çocuktum,

Çığlıktım

Ve en iflah olmazından âşıktım bir zamanlar.



Birden;

Kepaze akşamların yüzüne tükürecek kadar ihtiyarladım,

Amansız bir kırana tutuldum bu bahar…



Yavaşça koynuma süzülen yılanın zehriyle kasıldım…

Sözlerimi çıkarıp iç cebimden sarsam da yarama,

Ölümü müjdeleyen zehre panzehir bulamadım.





Anlamsız kaldı her bahane

Acıtır oldu her kelam

Öldürür oldu zaman…





Kibirli bir sabah

Anca kendine gelecekken sıtmaya tutulan can

Anca düşecekken aklın kıyısından,

Anca tutunacakken anlamsız bakışlara…



Fark ederim ki kör bir martı çırpınır gözlerinin akında…

Ve

Kirlenir beyazına aldandığın yalanlar

Çıkar alnımın ortasından sızan kanda suretin

Gelir delirmeye ramak kala sesin,

Sen;

Rüzgârsız kalmış denizlerin mavisine gidersin…



Gün gelir

Bayram sabahının buruk neşesinde gizlenen tebessümleri çalarım kimsesiz yanıma,

Böler gözyaşımı pay ederim yokluğuna

Ölümden yana

Senden yana

Bulanan zihnimi aydınlatacak sözlerinden yana…



Döner yüzümü kendini denizden esirgeyen rüzgâra,

Kapar gözlerimi

Hayatlarını koklarım gizlenen insanların,

Gülenlerin

Ağlayanların,

Ölüme meydan okuyup

Hayatını üç otuza satanların…

İyi de;

Ya dönerse rüzgâr tersine

Sızlarsa burnumun direği,

Akarsa yokluğuna bölüştürdüğüm yaş…





Hani çocuk,

Hani çığlık

Hani en iflah olmazından âşıktım bir zamanlar.



Ne vakit

Kepaze akşamların yüzüne tükürecek kadar ihtiyarladım da,

Amansız bir kırana tutuldum bu bahar?





Aylin Başdemir.



Mart’2011 Aydın...

Devamını Gör