6
Yorum
0
Beğeni
5,0
Puan
1331
Okunma
geceden ağır yokluğun
kuşatmış canımı nisyanı hicran
bir sena üşüyor dudaklarımda
oda kimsesiz
hüznün son çırpınışında
yaşlanıyor gece
ak saçlarına dokunuyor
sessiz düşüncesiz
sonra
bölüyor beni karanlığa
gidişlere el veriyor uykulu gölgeler
kendini arar gibi
uyanırken ay
gözleri lacivert
kör mühürlü düşlerin
örselenmiş düşmelerin
yıldızlara tutunuşudur bu
ben
gölgesindeyim ruhundaki sarnıcın
gider miyim hiç
yokluğunla bölünen hissiz rüyalara
.......
5.0
100% (7)
Cevap Yaz