acı aglatır sevgili insanı...
çünkü insanın saklayamadıgı en büyük gerçek acıdır,
bir ker başaldı mı kalbinde sızılar,
artık dinmez,
bir kasırga gibi seni savurur hayatın her bir ölüşüne,
yaralar ruhunu,
kanlar akar içten içe ama görmez kimseler,
görmez seni tanrı...
iç geçişlerin kıyıma açılan birer cehenem kapısıdır.
gözlerin uzun ve anlamsız bir boşluga takılır,
sen ise yıkı bir şehire benzersin,
atrık sokakların darma dagındır,
artık o muamalı bakışlar sokaklara düşmüştür,
sokalar artık günahların yıkılmaz bekçisi olmuştur.
ve eşitsindir artık ölüme,
yani ağlıyorsundur içli içli,
biliyor musun sevgili bu satırları yazarken,
gözlerimden yaş gelmiyor,
çünkü toplumsal gerçeğine uyuyur benliğim,
ve bir cam parçası gibi kesiyor umutlarımı o gerçeklerin,
şimdi sana bir sır vereyim mi?
acı aglatıyor sevgili...
az önce sana aglamdıgımı söyledim,
ama yalan söyledim gözlerim kan çanagına döndü sevgili.
bu acı aglatıyor insanı.
ömrüm senin acının hamalı oldu sevgili,
şimdi acını sana veriyorum,
yani bu sana gözü yaşlı yazdıgım ilk ve son şiir,
al acın sana olsun ,
biraz da hamal olmadan yaşamaya alışayım ha ne dersin sevgili?
şimdi o yıkık şehirin ayaş sokaklarında geçecegim,
ve son kez bu şehirin o enkazında kendime ölü şiirleri okuyacagım,
şimdilik sana ve aşkına dair ne varsa paylaş hain kalbinle,
benden sana son vasiyet gururlu aşkıma gurursuz ruhunu aşılama.
ha şunuda unutma.
gurursuz aşk yoktur gurursuz insan vardır.