*Anayurt / Anadolu

Kim bilir kaç bin yıldır, hep aynı yerindesin?
Kaç bin kez, kaç bin atlı, göğsüne basıp geçti?
Yurt oluşundan beri, sen hep eyerindesin!
Kaç soy sevindi, kaçı, suratın asıp geçti?
Son gelen ecdâdımdı, bin yıl geçti aradan
Hepsinin gönlü pamuk, bilekleri çok sertti!
Onların cümlesinden, râzı olsun yaradan
Allah aşkıyla yanan, hepsi ihlâslı fertti...
Orta Asya’ dan gelen ecdâdımın erleri,
Türklüğün yurdu yaptı, bu emsâlsiz yerleri...

Ne tarihler gördün sen, kaç devlet geçti senden?
Saymaya kalksam benim, yetmez ki âciz aklım!
Kaç bin yıl, kaç yüz devlet, hayatı içti senden?
Nevrim döndü has yurdum, inan yok gizlim saklım.
Rabbim bir cennet yapmış, bir de onun gölgesi.
Cennetten farkı var mı, öyle güzel ki yurdum?
Dünyayı hayran eder, hem de her bir bölgesi!
Hayâlimde, düşümde, hep sayıklayıp durdum.
Kimi meftûn etmez ki, akan bu renk cümbüşü?
Bu ülkede yaşamak, her kulun bitmez düşü...

Ne alperenler gelip, geçti gitti yurdumdan!
Besmelesiz dillere, Hakk kelâmı okuttu.
Önce selâm getirdi, Asya’ da bozkurdumdan
Sonra Allah adını, tüm kalplere dokuttu.
Bir ’Yunus’ geldi geçti, gönlü yerde sürünen.
Söz etti, ağulu aş, bal ile yağ oldu hep!
’Gel! ’ Dedi ulu veli, hoşgörüye bürünen.
Koruk sabırla pişti, şıralı bağ oldu hep!
Evliyâların yurdu, ’ Anayurt / Anadolu...’
Dünyaya insanlığın, senden geçiyor yolu.

Ezânı, şahâdetin temeli yapan ecdât...
Uzandığı her yere, kubbeleri kondurdu.
Kaç sefer Allah için, yaptılar kutsal cihat!
Hakk’ ın inâyetiyle, tüm küffârı dondurdu!
Öyle sıklıkla oldu, o -haçlı- seferleri;
Çok uğraştılar onlar, Kur’ an’ a çatmak için...
Göğsünü siper etti, Türklüğün neferleri!
Bu nurlu topraklardan, küffârı atmak için.
’Söylendi bir ağızdan, bu gökte ezan dinmez!
Yurdumun gönderinden, asla bayrağım inmez! ’

Bağrı şehitle dolu, kanla yunmuş beldeler...
Bir kuru tarla değil, gör bu topraklar vatan!
Kefensiz yatanların, hepsi de gönüldeler
’Ölü demeyin sakın, şühedâdır tüm yatan! ’
Çanakkale’ de kaldı, her evden iki şehit!
Erzurum’ da buz tuttu, bu vatan için erler
Yedi düvelle nasıl, çarpıştı Allah şahit...
Cennete hep kol kola, gitti bütün neferler!
Olmasalardı ar/ ım, ayaklar altındaydı,
Onların yeri Hakk’ ın, hem en üst katındaydı...

Allah’ ım, nasip olmaz bu güzellik her kula!
Bu senin inâyetin, aziz Türk milletine.
Değişmem ki dünyayı, yurdumdan bir çakıla!
Ne büyüksün Rabbim sır, ermez adâletine...
Kanlarıyla kazandı, bu millet bu nimeti!
Ne kadar şükretsek az, nankörlüğe gerek yok.
Hak etti bu insanlar, bu güzel ganimeti!
Teşekkürler Allah’ ım, teşekkürler hem de çok.
Bu füsunkâr topraklar, benim tırnağım, etim!
Cennetin yeryüzüne aksidir, memleketim...

Yekpâre bir mermersin, hem de öyle çok renkli.
Ustasının elinden, çıkmış bir ebrû gibi...
Dillerin var benzemez, ama öyle âhenkli
İnsanlarını gören, sanır peri-rû gibi!
Binlerce yıl kavimler, birbirine kaynamış
Eritsen de ayrışmaz, et ve tırnak misali...
Hepsi mürüvvet günü, hep el ele oynamış!
Anadolu’ m tek vatan, hem barınak misali.
Seni tasvir edecek manzûmeyi kim yazsın?
Sen öyle ufak, tefek, kitaplara sığmazsın...

Bir devir ki lâleler, büyülemiş âhenkle!
’Yediveren gülleri’, diyârı olmuş yurdum...
Rabbim kelebekleri, doldurmuş bin bir renkle.
Onlara nişan alıp, gökkuşağını vurdum!
Dökülen o renklerden, arılar ballar alır...
Bitkiler, lezzetlerin hasını verir burda.
İnsanlar tüm gönlünce, çiçekli dallar alır
Bu emsâlsiz tabloyu, seyredeyim bir dur da...
Anaydı Anadolu, verdi, her zaman verdi!
Almayı denemedi, O, vermeyi severdi!

Nerde var bu havalar, nerde bu berrak sular?
Dupdurusun ’su gibi, aziz ol’ Anadolu’ m...
Mâzide kaldı sana, kurulan tüm pusular!
Sakın nazar değmesin, kırılır elim kolum.
Bir sengine Acem’ in mülkünü veren şâir,
Dünyayı bir taşına, değişirsem namerdim!
Neler yazılmadı ki, bu eşsiz yurda dâir?
Senin güzelliğine, bütün ömrümü verdim.
Bir söğüt gölgesinde, şimdi serinliyorum...
Susun, ne olur susun,’Yurdumu dinliyorum! ’

Antalya-2011/03

Halil Şakir Taşçıoğlu