7
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1537
Okunma
İnsan coğrafyası dünyaya eştir,
Tümsekler, tepeler, dağlar iç içe.
Işıkları aynı, ayla güneştir,
Deryalar, nehirler, çaylar iç içe.
Havası, ateşi, toprak nemi de,
İklim şartları da mevsim demi de,
Boşluk denizinde aynı gemide,
Hamlıklar, çiğlikler, tavlar iç içe.
Gök kubbe altında yaşam müşterek,
Her şey bir birine mutlaka gerek,
Parçalar tek bütün, sanki bir yürek,
Bostanlar, bahçeler, bağlar iç içe.
Ezelden ebede bir yardım seli,
Farkına varmadan besler el eli,
Takvim tanımıyor zaman tüneli,
Asırlar, seneler, aylar iç içe.
Konuşan âlemde, ne gerek dile,
Zahmetken rahmete dönüyor çile,
Gökler yağmur ile gözler yaş ile
Şimşekler çakınca ağlar iç içe.
Bütün oluşumlar bence tek hece,
Çoğalan; isimle, şekil sadece,
Çok şey anlatırken gündüzle gece,
Hayat ırmakları çağlar iç içe.
Attığı çalıma, verdiği pasa,
İbretle bakana vermiyor tasa,
Ne kadar muhteşem, bu doğal yasa,
Avlayan, avlanan, avlar iç içe.
Her şey ne çok yavaş, ne hızlı çabuk,
Ne saçma sapan, ne abuk sabuk,
Yaralı kalbimi bağlayan kabuk,
Bir tatlı huzurla kavlar iç içe.
13.03.2011…Mustafa YARALI
Cevap Yaz