Bana beni sorma dostum!
Kendimi tanımıyorum..

Akşam ışıkları söndüğünde,yalnız bir adamım, sen,ben,o
Yol aldığımızda kentin karanlık sokaklarına
Sarhoş olanımız düşecek,gözden uzak bir yere,
Bakacaksın misafir olacağız, yoksul sokak çocuklarına
Yaşamın en garip yanlarını keşvedeceğiz onlarla...!


Sakın!
Sorma onlara babalarının ismini,
Neden kirli olduklarını,
-Arada yagmur temizliyor onları,
Akşam uykusuna yakın, kıvrılır uyurlar,
Babalarının tanıdık suretini düşleyerek.
Onlar için herşey şimdiden ertelenmiştir.

Bana beni sorma!
Tanımıyorum kendimi...
Düşlerin okşadığı delikanlıyımdır,sen,ben,o
Hüzünlerin oynaştığı,genç bir bakireyizde,çoğu zaman.
Ey sen!
Yaşam..
Kavganın suskunluğunda,içimizi deşeleyen
Dengesiz sözcükleri dilimize dolayan,
Ahhh var git yoluna,gün sabaha yakındır
Mutluluk sizlerden uzak,
kentlerin karanlığında,
Yakındır sol yanımıza...

Susun bu gece..
Bildiklerimizi,
Çoktan unuttuk
Nazım gibi geceleyin konuşmak geçiyor içimizden,
Oysa onlarda yasakdır künyemizde,
Sorma sebebini!
Günün aydınlığında beliren çirkinlikleri,
Görmezden gelmemiz istendi bizden,
Bir şairden istenildiği gibi...

Devrim DOKDERE