Cancağızım’sın
Acunumu aydınlatan sözlerimsin sen..
siyaha biat eden gecede
kuş tüyü ışıklarıyla aydınlatan gözlerin.
ruhunda hicranın kara yaşmağını taşıyan kırmızının
avuçlarında sakladığı boynu bükük kardelendin
canıma düşen cancağızımsın
kalemimin her harfinde adını zikretdiğim
durma oralarda
gecemi gündüze çeviren mavi
hüsnüyusuflarım gibi yüzünü bana çevir.
soluğun ılık bir meltem esintisi
özlem yanığı gözyaşlarımı yağmur yaptım kendime
sağnaklarındayım
ateş kıvılcımıyla düşüyor tenime
kalem oluyorsun yüreğimde demlenen.
gözlerin;
ışığı oluyor kapkaranlık kaldırımlarda
yüreğimin Şems’i.
benim yaşamımsın sabahıma kanatlanan...
Şemsim’sın....
cemaline sinen nurlu gözlerine esir düşen Mevlana olabilir miyim?
bilemem ama
eksik bir düşün karanlıktan parlayan gümüş pulumsun
ne Mecdelli Meryem kadar çarpar yüreği İsa için
kutsal mabedinde yaşamama izin verir misin be yâr?
duamdır bilesin nefesin.
gece karası gözlerin olsun
katılaşmış hicrana eriten sıcaklık
ilmekle yüreğimi vuslata
sar gül kokulu sözcüklerimi
beynime alnı pak sevdalara kazısın .
sen hep burada kal emi cancağızım?
gecelerimin sabaha gebe kalacak romanımın baş kahramanı.
sen ;
İstanbul"uma yürüdüğüm yolumda
mavi halıdaki gümüş pulum
pencerime kuş tüyü ışıklarınla gelip süzülen aydınlığım....
Kalemim’sın....
hicranın açtığı yaralarımın sözü olan mavi
adımı sayıklayan Mecnunum musun be yâr?
Şehrime esen lodosla gelsen bana
dudaklarında beraber mırıltadığımız bir şarkı...
yüreğimde vuslat filizleri
bak!
yendim hicranın siyah şövalyelerini
ben sana koşuyorum yalınayak..
yolumdaki dikenlerin çıplak ayaklarımın kanamasından korkarsın sen.
dudaklarınla öpme sakın yollarıma serilmiş dikenleri.
bırak kanasın cancağızım
düşler;
bahar arifesinde
sana kavuşmak
bir bahar sabahı..
toprak yağmuru sağarken dudaklarıyla
sen;
benim cancağızımsın hasretin omuzlarına vurulmuş...
gözlerini sümbül rengi bulutlara çevir
yollara koyul.
hicranın acılarla örülü patikalarını geçmişken
pes etme yâr
az kaldı vefalım
acıya minnetli kalbimin sultanı.
tuz gibi mübarek
su gibi aziz
akşam kuytularında hicranın ayak dibine düşmüş yüreğim
gözlerimin gözlerinde tekrar hayatı kazanması det duam
takâtim İstanbul’um,
dayanağım kalemim,
sabrım sensin cancağızım.
düşlerim yeniden vuslatla örülüşüydü tatlı gülümsemelerin
özlemin koynunda demlenen yüreğime
eşlik eden gece karası gözlerin
ruhumdaki eşsiz paye.
hicrana dayanma gücümsün be yâr,
yüreğime işlenmiş mavimsin..
aşk şeceresi hicran olan kırmızının
koynunda boyununu büken kardelensin
cancağızım diye süzülen canânsın.
kanadında mutluluk olan mavi düşler kelebiğim...
gonca güllerle süslenmiş kuşluk vakitlerinde gülümseyen bülbülüm..
bedeli yüreğim olan cancağızım
kara acılarıma gideren şifâsın sen..
bağrı yanmış ve susuzluktan kurumuş kıyılarıma dolan
benliğimden aşıp yüreğimde çoğalan bitmez ummanım
gordion(gülözkan)
08/03/2011