Ben bir sokak çocuğuyum abi
Ne evim var ne yuvam
Ne annem var ne babam
Hem öksüz hem yetimim
Kimsesiz ve sefilim

Bir parça ekmek için çalar, çırparım
Karnımı doyurmak için Çöpten yiyecek ararım
Yaptıklarımdan utanırım inan be abim
Bizlere sahip çıkın diye yalvarır elimi uzatırım
Beni döverler her kötü yola iterler abim

İstemez miyim ben de söyle abim
Okula gitmek okuyup, yazmak, öğrenmek
Adam gibi adam, insan gibi insan olmayı abim
Benimde sıcacık bir yuvam olsun
Öteki çocuklar gibi evim olsun
Annem, babam, kardeşlerim olsun

Bir sevği yumağı içinde abim
Kahkahalarımız birbirine karışsın
Sarılıp annemle yatmayı kokusunu duymayı
Babamla gurur, onur duymayı istemez miyim
Sokaklarda arkadaşlarımla gülüp oynamayı
Ben doğarken çocukluğumu unuttum abim

Abim ne olur bana bir resim çizermisin
İçinde annem, babam, kardeşlerim olsun
Çocukluğum, düşlerim, hayallerim olsun
Çiz abim hadi çiz söyle ne olursun
Ben bir sokak çocuğum abim

O zaman bu sokakları bilir miydim
Sahipsiz kalır mıydım be abim
Ne olur duyun sesimi abilerim, ablalarım
Çocuklarınıza sahip çıkın teyzelerim
Dünyaya getirip bir köşeye atmayın

Maddiyattan önce sevgi şefkat verin
Onları sevin, sarılın, okşayın, koklayın
Bak abim bana benim başımı okşucak
Beni sevicek korucak kimsem olmadı abim
Bu sokak köşelerinde ölüp gideceğim

Sahipsiz, kimsesiz ve yalnız abim
Cesedimi çöplerin içinden toplucaklar
Biz bunları hak etmedik be abim
Allah yazdı bu yazımızı desem
O da bizim böyle olmamızı istemezdi abim

Bizi dünyaya yolladı ama rabbül’alemün
Bu hallere düşmemize sahiplerimiz oldu neden
Kimimiz varlıktan, sevğiden kaçtık evimizden
Kimimiz yokluktan, açlıktan, kimsesizlikten
Sokak çocuğu olduk be abim

Berfin Karahan/A.P/2/19/2011/17/5