Gökyüzüne baktığımızda beyazdır aslında gördüklerimiz,
Hayal etmişizdir onları pembe.
Pembe olsun istemişizdir panjurlarımızı,
El ele tutuşurken,
Dalmışızdır hayallere, gökyüzüne seyir halindeyken.
Uzaklar diyarımız olmuştur hep,
Aslında yakındır bize hep göremediklerimiz.
Nice insanlar gelmiş geçmiş,
Gökyüzüne baktığında anlamsız şekillere anlamlar katmış.
Kimi olmuş onu seyreden bir göz,
Kimi olmuş en sevdiği bir obje.
Biri gelipte pembe çizmemiş ki onu,
Beyazdı , beyaz kalacaktı.
Çünkü o el değmemiş hayallerin umuduydu.
Çünkü o kimsenin dokunamadığıydı.
Çünkü…
Mavinin yanına yakışmıştı beyaz,
Mavi, huzur verirken,
Saflık dağıtıyordu beyaz…
Hayallerimizde hep pembeydi halbu ki,
Onun üzerinde dolaşıyorduk dünyayı,
Onun sayesinde görüyorduk pembe.
Halbu ki o beyazdı, beyaz kalacaktı.
Ta ki biri gelip onu kızdırana dek!
İşte ozaman fırtınalar kopartır içerisinde,
Haykırmaya, ağlamaya başlar…
Ağlar, ağlar, ağlar…
Ağladıkça haykırışları artar, beyazlar kaplar dört bir yanı.
Kimi bundan korkar, dalar yorganının altına.
Kimi sarılır oyuncak ayısına,
Kimi de bahane edip kortuğunu sokulur sevdiceğine…
Halbu ki beyaz saftı, saf kalacaktı.
Amacı kimseyi korkutmak değil içini boşaltmaktı.
Biri ağlasın istemezdi çünkü yüreği yufkaydı.
Kendi ağlardı…kendi boğulurdu hıçkırıklarında…
Çünkü o beyazdı, beyaz kalacaktı…

Yalçın ÇALIŞKAN
04:21 27/02/2011