"kal"
çıksaydı iki dudağını arasındaki gizemli uçurumumda
demedin oysa.
kuru bir söz lakırdısı peyda oluverdi
’"bitmesinden" başka hiçbir şey demedin ki cancağızım
öyle kuru
öyle soğuk
öyle yaman geliyordu ki yüreğime
aşk bu kadar kolay mıydı?bir adım kadar yakındık hicranın koynuna
"kal" diye haykırmanı beklemiştim oysa.
ben, senin maviliğinde boğulurken
beni böyle bırakmaya göz yumuyorsun...
bu kadar mıydı aşkın mâşuğum?
bir anlam olmalıydı yüreğindeki yerimin
İstanbuldaki martıların
feribottan simit atıldığı zamanki gibi
yaygara koparmanı istiyordum oysa
yüreğimdeki melodileri hiç mi duymaz mısın cancağızım..............

gözündeki
Marmara"nın maviliğini de uçurdun şimdi.
nereye gittiler bilmiyorum
geri dönerler mi bilmiyorum.
İstanbul bir anda boşaldı mı ne!
neden bu kadar sessizleşti Eminönü?
cami avlusundaki güvercinler bile uçmaya yeltenirken
neden artık kulağıma birkaç cızıltı kalıyor
esen rüzgarı bile duyamıyorum
her şey seninle mikaldı cancağızım
yüreğimi;
yüreğimi bana bırak lütfen!
hicranın rehberliğinde
çıkmaz yollara yönelirken
kucağında bir yığın düşle karşıma çıksam
göz yumduğum sözlerini unutsam hemencik
Sen de benim tutunacak dalımsın vefalım..............

kabus muydu yaşadıklarım
"BİTTİ"deyişim öylesine birşeydi,
öylesine sıradan, şakacıktan...
"HAYIR" demeliydin!
verdiğin sözlere ne oldu peki cancağızım?
kıyametler koparmalıydın yüreğimde
yollarıma gidemeyeyim diye engeller koymalıydın
gözlerindeki Şems olmadan yaşamam biliyorsunuz
beni yolumdan alıkoymalıydın.
"kal" demeliydin.
defalarda "kal" demeliydin.

belki böylesi daha iyi oldu.
"kal" deseydin kalırdım.
hem de seve seve kalırdım.
güvercinler de kalırdı,sana taparcasına kalırdım
demedin oysa!
kaç çığlık olup yıkıldı yüreğim giderken.
cancağızıma hasretti yüreğim,
yolumdan döndürecek yarımımdın
nasıl zor oldu ardıma bakmadan çekip gitmek...
22/02/2011
gordion