/şimdi ben,
pupadan yana başımı bile çevirmeden
açık denizlere doğru tam yol ileri, yol alıp giderken…/

artık çoktan unuttum ama biliyorum, misinam hiç unutmamıştır
bir istavrit uğruna bu sularda, kim bilir kaç kurşun saklanmıştır.
ben geçmiş karanlıklarımdan kaçarak ve olabildiğimce çırılçıplak
oltadaki av ile karın doyurmak gibi, ucuz bahanelerden çok uzak
yağmur ve rüzgarla sessiz dualar olup, beklerken üstüme esmeni
işte bu sebeptendir ki misinamı yanıma almak,
inan aklıma bile gelmedi.

. . ,

/sen yeşil misin,
tam ortasında dans ederken güvertenin
bir martı konar gözlerime, gözleri sanki senin gözlerin…/

hiç düşünmem bile, şimdi bu esinti ve yağmur nereden geldi diye
dedim ya sildim soru işaretlerini, sıra noktanın sonrası ilk hecede.
üçyüzaltmış derece seni yazıyor, bütün dünya en kayıp panorama
yüzüm alev-alev yanmakta ve saçlarım akşamdan kalma zil zurna
ama merak işte, sen hangi rüzgar ve yağmurdan giydin bu yeşilleri
oysa öyle çok denizsin ki, ancak mavi yakışır sana,
haydi çıkar üstündekileri.

. . ,

/biz, seher yeliyiz,
deniz kuşlarının günaydın demesiyiz
güneş doğmuş üstümüze de, biz onun yüreğe girmesiyiz…/

sanma içimizdeki bu titremeler, üşüdüğümüzdendir gece neminde
kılcal damarlarımızın dahi infilakıdır, yüreğimize güneşin girmesiyle.
işte böyle bir sabahta açıyoruz gözümüzü, sırılsıklam güvertedeyiz
hafif çalkantılı yosun ve iyot kokulu, göz alabildiğine masmavideyiz
demir atsak zincirler paramparça, filikaları belli değil kimin deldiği
bu denizde demek ki, sonsuza sürüklenmekteyiz,
ya da öyle bir rüyadayız şimdi.

Cevat Çeştepe