Şimdi hıncımı anlatıyorum
karanlık kör sokakların varoşlarına
İçim sen kokuyor, nefesim sen…
Ardımda kayıpların senfonisi söylenir,
Çığlıklarına nefesim karışır durmadan
Nefesim karışır hayallerine…
Üstü örtü günahkâr sofraların mezesinde,
Durmadan şarkım söylenir karışarak benliğine…
Zamanın ardılında bıraktım gülüşlerini,
Hüzünleri kuşandım yıllar boyunca,
Sen dolu umutlarımı yarım bıraktım
Gi/di/yo/rum sen/s/sizliğe…
Artık bulabilir miyim gözlerini
Asılmış çarmıhların girdabında,
Delicesine sarılabilir miyim
efsuni duruşlu bakışlarına?
Sevebilir miyim kimsesizliğini?
Keşkelere mahkûm kalarak sevebilir miyim?
Gözlerinin hüznünde gecelere dalabilir miyim?
Delicesine bir uykuya yatarken,
Susturabilir miyim içimdeki vicdanı?
Ardılında senli/sensiz sesler gelir artarak…
Şimdi kollarındayım ağır hüzünlerin,
Gecikmiş bir mutluluk heyecanıyla yaşıyorum
Sürüklenip dururken sen/sizlik deryasında
Kasıp kavurur durur beni durmadan acılar…