ve gülüyorsam yüzüne zamanın
tahterevallilerden düşen
o çocuklar gibi ağlayarak her an
aldırmaz görünüyorsam
cennet cehennem işlerine bu bile yalan
benim de bildiğim sırların var

bir gece yarısı molada duran
otobüslere saldırdı
naneli şeker satan çocuklar
karanlıktı seçemedik yüzlerini
polisler kimlik sordu sonra
sonra tek tük ölenler oldu içimizden

maziyi en kolay anlatanların
yağmuru görünce parkaları yırtıldı
güneş bir eşkıya omzuydu onlara
yaslanmaktan çok yıprattıkları
cem edip yokluğunda geceleri
lüks ışığında gölgelerle seviştiler

kirletilmemişlerdi severken
biçarelerin üstüne yazılan kader
nasıl da mazlumun halinden anlar
sorgularda geçen ömrüme sorsam
kimin için bu suiistimaller
söylemez şehridir içimde her diyar

kim gelir kim gider bilinmez
bir anlaşılmaz heyuladır gökyüzümüz
güzel gözlerinin düşmanı hayat
meyden anlamazların halini sorar
ney’den anlayan bekler şimdi sizi
Tanrı düşmanlarının hesabı tutmaz