Unutamadığım herşeyde sen varsın.
Hayatım bir nebze bile değişmedi sen gittikten sonra.
Ben yine aynı saatte buluştuğumuz yerdeyim.
Rüzgarın bize fısıldadığı destanlar ,
Hala kulağımda sonsuzluk yeminleri..
Uzanıyorum oturduğumuz banka. Dizlerinde gibiyim..
Gözümden dökülen yaşlar küçük bir göl oluştuyor hemen oracıkta.
Şehrin ışıkları yüzüme ihanetin kırbacı gibi vuruyor..
Uyuyamadığım her dakikaya lanet ediyorum..
Çünkü sen hiç çıkmıyorsun aklımdan..
Her derde koşan ben vefasızlığa da katlanıyorum..
Nerede duaların karşılığı nerede yeminlerin tutarlılığı..
Hep ihanet yosmalığı , hep şehvetin kurbanlığı..
Yüzümdeki pozitifliğin , kararmış yüreğimi nasılda gizlediğini..
Etrafımdaki insanların boş bakan gözlerinden anlıyorum.
Sanki tek dert onlardaymış gibi yakınmaları bencillik değil de ne ?
Ben yine yalnız kalırım..
Senden önce nasılsam senden sonra da öyleyim işte..
İnsan umutsuz yaşayamaz diyorlar ya , yaşıyorum ben..
İnat mıdır beni ayakta tutan bilmiyorum..
Belkide arkasına bile bakmamış bir kahbeyi değil de
Arkamdan ağlayacak bir kutsalı aklıma getiriyorumdur..
Belkide o kadar şuursuzum ki ölmeyi bile unutmuşumdur ,
yaşamayı unuttuğum gibi..
Belkide o kadar ihanete rağmen hala bekliyorumdur seni..
Ama sen yine de anlama beni..

MUSTAFA DÖLEK