MERHUM YUSUF DUMANI RAHMETLE ANARKEN

Yokluğun dernekte yürek dağlıyor,
Ölüm acısıyla yaktın da gittin.
Buruk, kasvetinle içim ağlıyor,
Gönlüme sevgiyi, diktin de gittin.

Ordu vilayetin, Ünye’ydi yurdun,
Bizleri çok sevdin, bir dostluk kurdun,
Kaynaştın, bağdaştın hal, hatır sordun,
Su misali sanki aktın da gittin.

Rüyamdaki halin gülüp duruyor,
Yokluğun çok acı yürek eriyor.
Bir daha görmemek elem veriyor,
Ayrılık hüznünü, ektinde gittin.

Centilmen insandın, tatlıydı dilin,
Örnek insan idin, cömertti elin,
Ölüm acısıyla, çağladı selin,
Göğsüme güleri, taktın da gittin.

Hepimiz çok üzgün bir görsen bizi;
Şiirler yazıldı hep dizi dizi.
Unutmak mümkün mü içimde sızı?
Gönül sarayımı yıktın da gittin.

Şair arkadaşlar seni anıyor,
Resmine baktıkça içim yanıyor.
Seni seven dostlar, canlı sanıyor…
Son defa yüzüme, baktın da gittin.

Sana sevgim pek çok; yazsam da bitmez,
Anlatamaz bu dil; saysam da yetmez.
Söz dinlemez gönül; hiç fayda etmez…
Habersiz bir lâhza, çektin de gittin.

“Özgürcüğüm” diye severdin beni,
Rahmetle anarım, unutmam seni,
Arıyor gözlerim, nerdesin hani,
Kadere boynunu; büktün de gittin.


Kazım ÖZGÜR 02.02.2011