3
Yorum
0
Beğeni
5,0
Puan
1264
Okunma
Çiçek açar bahçe, bağlar;
Derelerden sular çağlar.
Kekik kokar karşı dağlar;
Neşelenir taşar gönül...
Gül bülbülün aşk hevesi,
Kulağımda tatlı sesi,
Ezgilidir her nefesi,
Hakk aşkıyla coşar gönül.
O diz boyu karlar nerde;
Bak her taraf yeşil perde.
Meyve yüklü dallar yerde;
İbret ile pişer gönül.
Bülbül öter şakrak şakrak;
Yağmur yağar, kokar toprak,
Nasibini aldır yaprak…
Mucizeye şaşar gönül.
Bu Özgür’ün yüreğinde,
Acı çekti gereğinde…
Şu hayatın eleğinde…
Yaraları deşer gönül.
{Kâzım Özgür–24-Temmuz–200
5.0
100% (3)
Cevap Yaz