Sonsuzluklar geliyor hep aklıma,
Sonsuzluklar...Akıl sır erdiremediğim,inanamadığım sonsuzluklar.
Yürüyorum hiç durmadan bu karanlık yokuşlarda,koşarcasına.
Ardı arkası kesilmeyen karanlıklar çıkıyor önüme;
yıldızlar yol arkadaşım oluyor.
içimde bir telaş,bir heyecan,bir korku!
Dursam bir dakika,bir nefeslik bitiverecek sanki yollar.
Oracıkta son bulacak hayatım,yığılıp kalıvereceğim duvar diplerine.
Ve kimse bilmeyecek beni,ne varlığımı,ne yokluğumu kimse bilmeyecek.
Sanki hiç dünyaya gelmemişcesine,sanki bu yollarda hiç yürümemişcesine.
Çözümsüz bir problem gibi sonsuzluklar.
İçimde bir geçkalmışlık duygusu,neye baksam boş geliyor.
Nereye gitmeye kalksam biraz daha erken diyorum.
Neden daha önce...değil diyorum,bu yapmaktan kurtulamıyorum.
Duraklar bana anlamsız geliyor,bekleyişler boş...
Her şey öylesine karışıyor ki içimde,içinden çıkamıyorum neredeyse.
Çareyi koşmakta buluyorum ve hızlı adımlarla yürüyorum yürüyorum...
Önüme ne geldiğini göremeden ,savrulup duruyorum boşluklarda.
Sonsuzsa dünya!
Öyleyse bu korku nedir,bu çırpınış nedendir?
Eğer sonsuz olsaydı dünüm.bu günüm sonsuz olsaydı,
İçimde acılar daha bir çekilmez olurdu.
Nafile akan gözyaşlarım dinmek nedir bilmezdi.
Biliyorum artık,bunu bildiğim için koşuyorum belkide.
Dertleriminde bir sonu var,gözyaşlarımında,,,
İçinden çıkamadığım karmaşalarımında...
İyiye ve kötüye dair ne varsa hayatımızda,
Her şeyin;
Hazin ama gerçek bir sonu var.
Bazen son noktayı koyamadan bilse olsa.....

DİLEK YALÇIN