BİR GÜLÜN DÖĞUŞU

Bir bahar sabahıydı,
Gecenin yorgunluğu çökmüştü üzerime.
Açık penceremden Gök yüzünü izliyorum.
Hava az bulutlu.
Güneş’in ilk ışıkları bulutların arasında.
İlk kızıllığıyla semaya açılırken!
Gök yüzüne uzanan ışıklarda,
Bulutlara karışan bir renk deryası oluşuyor.
Kırmızı,mavi,gri.sarı, pembe,
Ağırlıklı mor.
Öyle bir renk çümbüşü ki!
Alıp beni götürüyor ta uzaklara.
Renk renk açan mor çicekleriyle, sevgi selini andıran,
Hiç solmayan,yıllarca aynı güzellikte,
Aynı sadelikte kalabilen sen vardın karşımda.
İşte O!
Benim manolyam.
O gün adını manolya koydum senin.
Nasılda benziyorsun sevdiğim,
Çiçek açarken etrafına gülücükler saçan,
Renk renk çiçekler,sana benzer gülüşleri.
Öyle masum ,öyle temiz ,öyle pak ki
Gölgesinde huzur bulduğum,dallarında sevgi seli akan
Açtıkça renk renk çiçekler,
Seni anlatır ,seni Manolyam.

İsmet Kanık