Rüzgar eker isen fırtına bekle
Ne ekersen onu biçeceksin unutma
Ki! Bazıları kötülük nifakı ekmekten zevk alır
Kötülükten maraz doğar iyiliğe ak yeter
Hangi yolun yolcususun insafli ol
Yol geçen hanında yaşamışsan yıllar yılı
Avuçlarını yalarsın aklını başına al
Doğru hatta kal karanlıkta yürü
Korkma! İzini bulsalar ne yazar
İçindeki güzellikleri engelleyen kalın duvarları yık
Kabüslara meydan oku.
İçindeki fırtınayı dinleyip duygularını kamçıla
Kötülüklere yelken açma
Yaşam güzergahinda zıkzaklı yollara sapma
Yaşam gizemi altın tepside mutluluk sunmaz
Fırsatları değerlendir ortam yarat kendine
Sabır halatını asla elden bırakma
Tutunduğun dallar geleceğin teminati
Geçmişinde çürük dallara tutundun
Yaşamının yönü değişti

Zıkzaklı yokuşlara tırmandın
Doğru hatta kalamadın
Ömrünü hep hazan ve kışla geçirdin
Bir çırpıda doğrularda yürümelisin
Edepliye secde et edepsizi defet
Çıkarın için bukalemun olma
Bir anlık rahat yaşarsın ama
Dışlanırsın toplumdan
Son pişmanlık para etmez
Keşke!Ah keşkelere maruz kalma
Yol belli iz belli
Kimler gelip geçmemiş ki bu yollardan
Yürek sayfama ılgıt ılgıt seher yeli eserken
Uyanmalı ve sahiplenmeliyim
Güzelliklerin hoşgörünün tutsağı olmalıyım
Yüreğimde taşıdığım küçük kıvılcımlar
Ah yüreğim ah
Hani yavuklunun gözlerinden akan enerji
Ruhumu tutuşturmaz mı dersin
Yeterki istek olsun
Öylesine tutuşurki yüreğim

Yer yerinden oynatır kükreyen ateş
Uçtukça uçarım başka dünyalara
Ayak altında dolaşmak gelmez işime
Yaşamda hep onurlu ve dik yürüdüm
Poyrazdan esen soğuk ruzgarları yudum yudum soludum
Ver yansın ettim bedenimin iliklerine dek
Biraz da keçi inadı yanım ağır bastı
Ne olursa olsun her vakit ulu orta yürüdüm
Acılar dehlizinde yanarak piştim doğrusu
En azından tükürdüğümü yalamadım
Harbi oldum her yerde rengimi bellettim
Toplum çıkarını her şeyin üstünde tuttum
Toplum önyargılı yalakalarla dolu
Cahiller asılsız haberleri ayyuka çıkarır
Beleş mezara on takla atanları gördüm
Görünce midem bulandı kusmak istedim
Varsın ders olsun toplum içinde seviyeyi öğrensın

Adam gibi adam olmak varmış serde
Eser yok insanlıktan insanlık nerde
Aynen bukalemün
Meziyeti o renkten renge girmek
Dürüstlük gömleği giyene çok ters gelir
Baharının kollarına atıyorum ruhumun çıplaklığını
Daha ne istiyorsun yetmez mi
Hala direniyorsun
Vazgeçelim hazan mevsiminden
Bak önümüzde bahar yağmuru selleri var
Kaptıralım coşkun sel sularına kendimizi
Sürüklesin bizi irem bahçelerine
Karanlığı tavaf etmesin umutlarımız
Kafamızda hiç bir soru işareti kalmasın
Soyutlanalım önyargılı düşsel duygulardan
Güneş gözlerinde asıldıkça yüreğim
Huzura doymuş bebenin gülüşünü anımsarım
Aç bakalım sevgi dağarcığında neler taşıyorsun

Aşikarane aleni olalım
Kurtulalım çeşit çeşit dertlerden
Gülelim güldürelim Dünya alemi
Züladaki masalları anlatalım
Paylaşalım acı ve tatlı anıları
Düz ovada yürüyelim yokuşa sürmeyelim sorunları
Çözelim problemleri kökünden
Silip süpürelim yanıtsız soru kalmasın
Gülüşümüz yüreğimizden asla firar etmesin
Buna izin vermeyelim
Bak o zaman Dünya gerçekten yaşanmaya değer
Amaç umutsuzlukların kucağında gezinmek değil
Aslolan ümit deryasına tutunabilmektir
İçimizdeki volkanın şaha kalkışını göstermeliyiz
Dünya alem görsün ne çıkar
Sen yapmazsan
Ben yapmazsam
Nasıl su yüzüne çıkar
İnsanı duygularımız
Neye yansam
Ruhumun kayalıklarını okşayan bakışına mı
Masum bir ceylanı andıran duruşuna mı
Yansam yansam yansam tutuşsam
Seni de tutuştursam
Birlikte yanıp kül olsak
Küllerimizi Fırat’a atsalar
Nemrut’ta yine birlikte güneş gibi doğsak...

Hüseyin Kara 11.01.2011 Çayel