dün mektubun geldi
zarf;
özlem yanığıydı
mektuba yüreğini mi koydun cancağızım?
sözcükler sen kokuyordu.
’özledim çocukluğumuzu’ dedin
o masum sevecen haller
elma şekerindeki anılar geldi biran.
çocukluk,
insanoğlunun en sevimli yaşam döngüsü
halı sahaya gidip,
maç yapmadan dönmek çok üzerdi
narin yüreğime.
seni seyretmek güzeldi
ama
sen bana ’kızlar maç yapmaz ’ derdin.
bende sana ’illa erkekler mi oynar ’derdim
yalvarır
yakarırdım.
sen yine gür sesinle,
-olmazzzzzz
-erkek olmam şart mı peki?
-evet.
-tamam o zaman
ertesi gün erkek kıyafetiyle geldim
sen fark etmedin beni
etseydin razı olmazdın
maç başladı.
ben,
karşı tarafın oyuncusuydum.
önüme geldin.
topu alırken düştüm.
o anda fark ettin beni
şefkatli bakışlarınla bana baktın.
-gül!ne işin var
-oynamaya geldim.
-ben, sana ne dedim.
-ne dedin?
of çekerdin.
eğilip,
dizimdeki yaraya bakardın.
mendilini çıkarıp yarama temizlerken
-babana ne diyeceğim ben ?
-bisikletten düştüğümü söylersin
-hayır.
-neden?
-sana çok kızar.
göz bebeklerin yavaşça irileşiyordu
tekrar yarama döndü bakışların
yarama salarken
neden gözünden yaş aktığını bilemiyordum?
-neden ağlıyorsun?
-gözüme toprak zerresi kaçtı?
-burada toprak yok ki!
- ama toprak kaçtı canım.
o zaman anladım
yüreğindeki yerimi.
merhamet dolu kollarınla
ayağa kaldırım
evin yolunu tutarken
sen,
aslan gibi gürleyen ses tonla
- ben büyüyünce en iyisi doktor olayım.
-neden?
-yaramaz bir kızsın.doğru durmazsın yine.
gülerdim sana.
bak cancağızım.
ben seni çok özledim
çocukluğumu özledim.
02/02/2011
gordion