Tüm şairler bizi kafiye yapmışlar.
Her dize sonunda ya sen varsın ya ben.
Bütün şiirlere redif olarak koymuşlar.
Her mısrada seven benim sevmeyen sen.

Bir uzun hava gibi uzamışız dillerde.
Yanık sesli aşık benim, çığırdığım sen.
Her şarkıya nota diye bestelenmişiz.
Do, re, mi, fa benim, sol, la, si, do sen.

Tüm romanlara ana karakter yapılmışız.
Hepsinin ana fikri sen, teması ben.
Her satır başında yeniden başlamışız.
Giriş sen, gelişme ben, sonuç yine sen.

Ressamlar da es geçmemişler bizi.
Sulu boyalar sensin, kara kalemler ben.
Masallar, efsaneler, destanlar bile;
Hala anlatılanlar sensin, unutulanlar ben.

Her yemeğin tuzu sensin karabiberi ben.
Sen olmazsan olmaz da, bibersiz olur bazen.
Her ağıtta ölen sensin, yakılan ben.
Her yürekte yara sensin, kanayan ben.

Gözlerdeki dökülen yaş benim, çıkmayan sen.
Bir ormanda yanan benim, sebebi sen.
Her savaşta vuran benim, öldüren sen.
Bu dünyada cennet de sen, cehennem de sen...