Kimi zaman katran karası gecelerimde,
bazen bir hilâl,bazen dolunay
bazen de olduğun gibi
odamın camına yansıyan şavkın,
kimi zaman semaya gözlerimi gezindirip
yalnız gezen bir yıldız da,
an geldi zöhre yıldızında ararken seni,
an oldu kara bir bulut kapattı
seni görebileceğim göğümü.

ama ben sabırla güneşim
olup doğacağın tan yerini bekledim
bazen karanlık hücremde.
ve güneş yeni güne selama durmuşken ben,
buz tutmuş yüreğime doğmanı bekledim
Işınlarını içime yansıtmanı bekledim
ben üşümüşlüğümle kendi içime yol aldım,

orada da sen vardın,
konduğun tahtta oturuyor,
sevmelerimizi bekler
gibiydi duruşun adeta davetkâr sevgiye
yüreğimin ucsuz bucaksız mevsim tanımayan
bahçesinde beyaz güller aradım
sayende açan,sayende solan...
zamansız bir bulut aramıza girmişti güneşim!
İnatla seni arıyordum,
yine içimde ki yerinde buluyordum seni...
sen de birşeyler bekler hâlde idin,
daima cömert olan ben,
gümüş tepsi içinde sana sunuyordum
sevgiye dair ne var ise,
vakit hayli geçmiş,bizi beklemiyorken zaman,
her şey eskirken etrafımızda

tazeliğini koruyan sevgim ile
akşamın dar vakti gelip çatmıştı bile
keraat vaktinin kan kızılı güneşi
uğurlamasını seyre daldığımda,
denize yansıyan yakamozlarda gördüm seni...
garip ama gerçek dünya döndükçe,
her gün batımlarında, sen ve ben
yakamozların arasında,ellerimiz semaya açılmış,
sevdamıza dua ediyor olacağız.....

Ayser ÖZBAKIR