Doğrusu şimdilerde bildim
Ne kadar boşuna yorulmuşum
Gece gündüz ağlarken
Ağır ağır erimiş içim dışım.

Sonra bir gün dedim ki
Ey derviş kalk artık yerinden
Bu yer durmazken böyle
Sen neden sayarsın yerinde.

Baktım ta kabrin ötesinden
Can çıktı o an can hücresinden
Dolandım yer gök arası
Cennet cehennem ne varsa
Hepsi bir an ötesinde.

Sordum kendime
Şu dönen gökkubbeye
Yerde gezen karıncaya;
Nereye?
Ne zamana kadar gitmeler.
Sizler durmazken
Beni bağlayan ne?
Nedir bunca demir attığım liman
Yolculuk için uyanmak ne zaman?

İnan ki dostum anladım şimdi
Allah’a nasıl bakarsan
Rahmetiyle muamele ediyor;
Yoksa bakışın yamuksa eğer
Seni yerden yere vuruyor.

Evet içimde volkanlar püskürür
Hatırlarım o şerefli annemizi
Hani demişti ya Ey İbrahim
Bizi kime bırakıyorsun?
ibrahim: Allah’a dedi ve yürüdü.

Koca bir çöl ortasında Hacer
Arkasından İbrahim’in dedi:
Allah bize yeter.

İşte bu, neyiz ki biz
Kadrimiz kadarız
Allah ile var olmuş
Allah ile yaşarız.

(Ocak 2011 İstanbul)