Ankara’da çocukluğum geçti
Hep aynı sokakta
Hep aynı insanlarla
Hep o kızı sevdim ben
Hep o çocuklarla top oynadım
Hep geçiştirdim babam konusunu,
çocuk aklımla

İlk şiirimi orada yazmadım ama
Oraya yazdım.
Aynı kızı sevdim dedim ya,
hiç diyemedim ona
onu ne çok sevdiğimi.
Sırf erken geliyor diye okula,
Sırf dersten önce,
-hazır kimse de yokken-
doya doya izleyeyim diye,
Hizmetlilerle aynı anda gelirdim okula.
O hiç bilmedi.

Ankara’ya kar yağışını sevmezdim ben.
Okula inen yokuştan,
Hep kayardı iskarpinlerim,
hep düşerdim
düşlerim boyunca..

Memleketimi arardım o düş kırıklarının arasında
Gönlüm dağlarda değil,
yeşilindeydi,
simsiyah Sakarya’nın
Öyle özlemiştim ki köyümü;
Okul gezisinde,
Polatlının bir köyünde,
herkes tıkarken burnunu
ben doyasıya içime çektim,
tezek kokusunu.

Atakuleden bakarken,
yemyeşil fındık tarlamızı aradı gözlerim,
ama gördüğüm,
beton yığını ve bozkırdı yalnızca.
Tunalı Hilmi caddesini,
Çark Caddesiyle karşılaştırırdım.
Hiçte gocunmazdım memleketimden
benim gönlümün başkentiydi Sakarya.
Anıtkabirde sitem ettim Ata’ya;
neden Sakarya değil de Ankara ?

Ama şimdi,
memleketimde,
özledim, Türkiyenin başkentini
Sakaryamı Ankarada özlemeyi özledim.
Ve bu özlem öyle bir uzadı ki;
Ben,
Ankarayı özledim...