Mâşuk;

Korkudan aklına yitirmekte

Öyle basit hatalar yapıyor

‘korkmana gerek yok ki’ dedim

Özlem zaten meydana çıkmıyor

Düşlerde

Kendi kendine yerin dibine batıyor sanki

Böyle giderse

hicran elini kolunu sallayarak girecek aşkevine

özlem ve düşler birbirlerine bakarak gülüştüler

İstanbul”un göbeğinde bir feryat koptu

Aşığın öfkeli bir sesiydi

Mâşuk’un dizlerinin bağı çözüldü o an âdeta

Hicranın zulümleri aklına geldi

Yüreğini dağlayan özlem yanığı düşlerde

peşinden seğirtti

yüzü

allak bullak

olan aşık

hicranın kollarında sımsıkı kavrayıp

havalandırmakta

beyaz teni ala yazmış aşık ise

boğazını yırtancasına bağırıyor,

öfkesini dehşetinden

Marmara’nın kabaran dalgaları hiddetlenmekte

Kanlı gözleri dışarı fırlamış

Ellerini iki yanında balyoz misali

yumruklarla dönüşmüş sanki

Mâşuk;

o namlı soğukkanlığını o anda yitirmiş gibi oldu

Bir an tereddüt geçiren Çatalça

Sürükleyerek hicranı İstanbul’dan defetmekte

Derhal kaynaşmaya başlayan

düş ve özlemin sesi yankılanıyor

Hicran çaresiz sustu

Hatır gönül dinlemez

Öfkeye teslim oldu

Ancak biliyordu

Vuslata gebe düşlerle tükeneceğini

Mâşuk’un parça parça yüreği elinde

Gözyaşlarına boğuldu biranda.

Özlem,

İstanbul’a bir gece ansızın yıkan

bir deprem gürültüsüyle indi.

Geçilmez sanılan mamur kaldırımlarda