Ne kadar da yakıştı özgürlüğe esaret
Ruhum azat olmaya gösteremez cesaret

Melek yüzlüm diline tattırmadan amanı
Gelmek için yanına aşacağım zamanı

Az kaldı yollarımı bekle gözleri safir
Çıkacak hayatından hasret denen misafir

Gün sayarken canına katmak için bu canı
Her şafakla artıyor gönlümün heyecanı

Sevdasına yandığım yüreğime ram oldu
Ağlayan gözlerime uykular haram oldu

Yaşamadım ömrümce yokluğun gibi afet
Sabrımda ihtişam var özleminde zarafet

Sebebini arayan şiirlerim asılsız
Öylece seviyorum nedensiz ve nasılsız

Vefalıdır hayalin saçar içime neşe
Aydınlatır dünyamı muhtaç etmez güneşe

Cemalini görmeden kabuk tutmaz bu yara
Dost bildiğim geceler dönmüş iken ağyara

Aşktan nasip almayan yirmi birinci asır
Bu asırda bu sevda yalnız bize münhasır

Sevginin istediği sadakat ise eğer
Kollarında bir değil bin can vermeye değer

Kaybetmişim kendimi bakışınla o anlık
İstikametin hariç bütün yollar karanlık

Bu gece sabaha dek sayıklayıp ismini
Görmeyi arzuladım bir defacık cismini

Hadi gülmeye başla bahtımın beyaz gülü
Kaldı seksen yedi gün kapılarım sürgülü

Ayrılığın elinde arzular kaldı yetim
Tastamam ödenmiştir vuslatına diyetim

Mahreminden ruhumu önce gözlerin vurdu
Kopardı beni benden sonsuzluğa savurdu

Dualar ediyorum gözyaşımla aklanıp
Tüketirim ömrümü düşlerine saklanıp

Yeter artık ellerim gözyaşlarını silsin
İçimde sessizliğin gürültüsü kesilsin

Yokluğunu düşünmek dibi olmayan kuyu
İliklerime kadar hissettirir korkuyu

Kurudum okyanusta damla damla azaldım
Yüreğine aktıkça hazdan öte haz aldım

Şefkatinle sar beni varlığımın ecesi
Yine koynunda geçsin ömrümün son gecesi

Sandığımdan da zormuş sensizliğe alışmak
Beyhudedir gönlümü avutmaya çalışmak

Ne zaman kalemimi alıversem elime
Hüzünlere bulanır yazdığım her kelime

Sensiz geçen günlerin hesabıyla göz nurum
Nefes nefes gurbette örselenir onurum

Bundan böyle değişmez ikimizin de arzı
Beklemek bir ibadet sabretmek onun farzı

Delilik değil aklın zincirlerini kırmak
Her haliyle dünyaya sevdiğini haykırmak

Sen içini ferah tut sönse gözümün feri
Olacağım aşkının nöbetteki neferi

Bekliyorsun derdine dertten deva umanı
Ciğerlerime dolsun yangınının dumanı

Kıymet bilen sultana kurban edilmek erdem
Emir buyur sultanım İsmail’inim her dem

Günler uzun geliyor saatler aynı amma
Peygamber ocağında zaman neden muamma

Halet-i ruhiyemi anlamaz olur arif
Aşkı benim gözümle edemedikçe tarif

Ne iltifat gerekir ne de başka bir yorum
Ben seni Allah için tertemiz seviyorum

Sana doğru çizmişim kayar mı hiç ekseni
Gönlümün sarayında barındırdım tek seni

Senelerce aşkının izlerini aratmış
Kadir Mevla’m tek ruha iki beden yaratmış

Katlanarak sürüyor yüreğimin ağrısı
Kavuşsak da biter mi vuslatına çağrısı

Heves olsa geçerdi ben kendimden eminim
Bozulmayacak gülüm mahşere dek yeminim

Sensiz tek saniyemi edebilseydim kaza
Düşünsene gençliğim döner miydi enkaza

Kaynağısın huzurun hayatımın ereği
Şiirlerim sadece şükranımın gereği

İsteyerek geçmişiz sevenlerin safına
Muradımız kalamaz hasretin insafına

Fazla söze hacet yok ruhum ruhunu tanır
Tarifine yeltenen kelimeler utanır

Artık tehdit ederken titreme var sesinde
Zira vuslat bıçağı hasretin ensesinde

Elbette kırılacak zamandaki bu inat
Eğer sevgi üstüne kurulduysa kâinat

Aklım fikrim hep sende uzağındayım fakat
Her an yalnızlığıma ediyorsun refakat

Bak işte engelleri sabredip aşıyorum
Her hücremde aşkının izini taşıyorum

Yokluğun için için kavursa da özümü
Yine yanmakta buldum aradığım çözümü

Rabbimizin izniyle çözülecek bu düğüm
Gerçeğe dönüşecek rüyalarda gördüğüm

Şairimsin diyorsun taşar durur bu ırmak
Kolay mı hislerimi bir beyite sığdırmak

Hece hece okuyup gözlerinde âlemi
Miadı doldu deyip kıracağım kalemi

Böylelikle bitecek kelimeler oyunu
Zaten kaç şanssız gördü kudretimin boyunu

Tamamlandı inşallah beğeneceksin diye
Sana layık olmayan yüz satırlık hediye

İsmail Koray Şimşek

28 Ekim 2010

ŞIRNAK