yaşarken ölmekten yoruldum anne ne
olur toprakla örtün üstümü
bu bir isyan değil asilik değil
gücenme sakın annem
yaşanmış yılların yenilgisiyle, tükenen kalbimin derin ızdırabı
sen hiç hayel ettin mi beni
bir sahil kenarında: dalgalarla konuşurken ki, halimi
gözümde yaşlarla, kıyaya vuran her damlayla dertleştiğimi
sevgimi, nefretimi, yenilgimi ,hayata dair tüm umudumu
her bir damlanın parçalarına bakıpta,
sesiz çığlıklarla haykırdığımı
hiç düşündün mü annem
yağmurları neden çok sevdiğimi
her kaybettiğimde, lanetli olduğum düşüncesiyle
kendimi şemsiyesiz yağmurun altında,
delice ıslatışımın nedenini
ben yitirdim anne
hayata dair ne varsa, ben yitirdim...
mini mini bir kuş donmuştu pencereme konmuştu
çocukluğumun ilk şarkısıydı
ne eğlenceliydi, ne neşeyle söylenirdi!
şimdi, düşünüyorumda
donan bir kuşun, kendisine sığınacak bir liman
aramasının hikayesiymiş
ne acıymış oysaki ,çocukluğumun neşesi olan
bu şarkı
şimdi gücenme be annem !
yaşarken ölmek ağır geliyor,
ne olur toprakla örtün üstümü