Bir yol ayrımıydı

Hırçın bir rüzgardı esen

Sen ve ben kopmaması gereken

Aynı yataklarda, aynı bahçelerde , aynı okullarda büyüdük

Hatta aynı camiye yürümüştük

Sanki hiç bitmeyecek istasyonlarda birlikte bekledik, bekletildik

Uzun molalarda birlikte üşüdük


Hatırlıyor musun?

Birlikte sevdik yokluğumuzda

Ekmeğimize sürdüğümüz biber salçasını

Birlikte uzandık bir böğürtlene dere kenarında

Aynı ateşlerden atladık, aynı acılarda taştık



sen ustaca , ben hep yuvarlanarak

birlikte çevirdik çemberi

Koştuk, yorulduk, hem de çok yorulduk

Öğlen uykuları kabuslarımızken

Sen bir yolunu bulup uyumamayı öğrendin

Ben hala uyumayı çok seviyorum...



Ama yoksun!



Zaman zaman öne çıkan bir sevgi yumağı

Çoğu zamanda hırçın bir ateş güllesiydin

Yazgımız mı böyleydi?..böyle mi görmüştük?

Sen duygularının , bense aklımın esiriydim

Sonuçta ikimiz de esirdik ...beş parmağın ikisinden biriydik



Sen gideli;

Şimdi bir parmağım eksik, bir de kanadım

Oysa annem parmaklarını göstere göstere saymayı öğretmişti.

Kanat takmayı kim öğretmişti ki;



Emanetin var

Gözünden sakındığını, benden sakınmadığın

Sakın tasalanma

Dokunduğu her yere hayat saçıyor, nasıl ışıl ışıl

Seni özlediğinde engel olamıyoruz gözlerine

Gözlerine bakarken , gözlerimiz sensiz olmuyor

Gurur duyduğunu hissedebiliyorum

Gelemesende yüreğini bırakmışsın emanetine



özlüyorum seni, tahmin edemeyeceğin kadar çok özlüyorum

Hem bunu ilk kez söylüyorum

Meğer ben ne çok sevmişim seni



Uzlaşmanın bir yolunu bulamadığımız

Yollarda kesiştik ,

Beş parmağın dördü acil kanamalı hasta şimdi

Acısı çok derin, unutmayacağız



Giderken;

Hayatlarımızın dersiydi

Birer parça avuçlarımıza koyuverdiğin.

Kardeşin. 10.01.2011/ (NurşenYıldız)