Dalgaların dalgaları emdiği bir gece
Gece mi, ruhumda mı karanlık var
Gözyaşlarıma sakladığım hatıralar dökülüyor yine
Neden dağların üzerinde uçuşuyor bilemem
Denize mahkûm martılar

Hatıraların yırtılma saati yine
Bazısı kenarını uzatır
Bazısı tam orta yerinden
Pişmanlığı sırtlamış birkaç resim gezinir gözlerimde
Utangaç bir sızı yüreğimi kazır

Duvarlar sarılır nefeslerime, tıkanırım
Gözün tik takı sesini arar
Her tını unutur yaşadığını,
Bir adım öndedir hep gözleri, geriye bakamaz
Omuzlarımda çöküşe sebep bir tek gün var

Güneş doğar mı batar mı bilemem
Her huzmesindeki tebessüme kızarım
Dokunduğu yere dikilir filizler
Bir yürekle iki göz dikilir karşıma
Her çay bardağında yeniden umutlanırım

Maziden kalmış bir konak düşünürüm
Kuşsütü eksik bir masa
Üşüyen ellere dokunuş dökülür düşüncelerden
En samimi gülümsemedir görülen
Sessizliğe bürünür dualar: “Gerçek olsa! ”

Yaşanmışları yaşanmamışların üstüne koymak en güzeli
En güzeli? Anladım umut etmek
Çalınan zamanları yüklemek saniyelere
Bütün yarınları tutup yularından
Okşamak, sevmek, hepsini tek tek umutla beslemek

Duvarlar sıkmaz artık nefeslerimi
Tıkanmam
Bilirim bu dünyada yeterince yandım
Dilerim öteki tarafta
Yandığım kadar bir daha yanmam

Unutma
Ne ben bulunurum bir daha
Ne de sen
Ne ben yaşarım
Ne de sen gülümsersin tekrar bu hayata