Karanlık bir sokakta meçhule yürüyorum
Ayrılıp gidiyorum yalnızlığın yurdundan
Siyah, ıslak taşlarda bir matem görüyorum
Yer ve gök ıslanıyor gidişimin ardından.

Bir yağmurdur başlamış uğurlamakta beni
Her damlada duyulan sessiz bir hıçkırıktır
Ve ayrılıp gittiğim bu loş sokakta beni
Hiç yalnız bırakmayan o eski yalnızlıktır.

Ben, gecenin çocuğu, aydınlığa ulaşmak
Ne ümit, ne murat, ne dilektir benim için
En büyük hedefimdir karanlığı da aşmak
Gönülden aşığıyım yıldızlardaki sesin.

Yıldızlarda bir ses, çağırır beni her gün
Yıldızlar fısıltıyla beynimi çınlatırlar
Karanlık gecelerde bir şiir yazar bugün
Yıldızların içinde görünmeyen satırlar.

Yıldızlar! Örtümsünüz, sizinle ısınırım
Yıldızlar! Karanlığın içinde ışıksınız
Yıldızlar! Benim gibi, benim gibi sanırım
Yıldızlar! Yalnızlığa siz de alışıksınız.

Biliyorum, o siyah bulutlar arasında
Sizi görmesem bile siz beni görürsünüz
Ve unutulmuşluğun acı hatırasında
Hep benimle birlikte meçhule yürürsünüz.

Bakın işte gün battı, ışıldayın hep birden
Birbirinden habersiz çağlayan sular gibi
Sürsün mutluluğumuz, hep sürsün, ebediyyen
Rüyalar aleminde sonsuz uykular gibi.

Şafak vakti değildir, yok oluruz sanmayın
Nedir böyle haliniz, herkes matem içinde
Yıldızlar, benden ayrı sonsuza uzanmayın
Ayrılmayın yanımdan ruhumun son göçünde.


02.06.1986/İstanbul