Yasemen’e






parmakları kalem nasırı yasemen
badem çiçeklerini yakmış ateş böcekleri gördün mü
gözlerini doğuştan sürmelemiş süt annen
ben ağlarken beni seyretmez misin
sesinle gamzelerimden öpmez misin
’git başımdan seni seviyorum’yasemen




saçlarına şiir bulaşmış
elin yüzün mürekkep lekesi
gittiğin her yöne sırtını verişin
arkandan dökülen göz yaşlarıyla
karnabaharları sulamanla mı ilintili



gözlerine bakınca hayata aşeriyor cesetler
ortadoğu odamda sen ellerinle saçımı okşayan
beni bana anlatan
sana özlem duyan her ins’in saçları albino
sen kahkaha atarken bilir misin kuşlar doğurganlaşıyor
tomurcuk güller makyaj yapıyor
ve gökkuşağı renklerini boşuyor yasemen




sen yasemen sen evet sen
dudaklarından düşen her cümle
damarlarımda hayat serumu
sen başıma gelen en büyük şans
sen gözden yürekten kopacak gözyaşı yangınında
serin bir çavlan gibi ellerin
sen ağzı süt kokan bebeğin açlığında
sıcak ekmek kokusu sarmalında bedenin




bir karıncayı yüksekten atmak gibi yokluğun
ve koşup avuç açmak düşmeden gelmelerin
hep gülümseyen kız çocuğu saçların
aşk olsun sana ekmek arasına hayatımı kattın
boynuma güvercin gerdanlığı taktın
narkentine sürgün şimdi ezberim



bilir misin yasemen
uzun bir cümlenin noktasını kaybetmesi gibi
bitimsiz ve anlamsızım seni özlerken...