Bu kaçıncı vedam bilmiyorum yazmaya
Kaç olduğunu hatırlamıyorum
Yazmayacağım diye isyanım
Durduk yere şiirleri yakmam
Yazdıklarımı silmekten yoruldum
Tam bitti diyorum
Yazmamaya karar verip susuyorum
Aklıma düşüyorsun
Kalemim elime geliyor
Seni yazıyorum seni çiziyorum

Her gece kendime aynı şeyleri söylemekten usandım
Kendimi avutmaktan bıktım
Vedalara alışkanlık gibi her gece her şeye veda edip
Sabahına yeniden başlamak yordu beni yıktı beni biliyor musun sevgili
Yıktı hanemi sensizlik korkusu
Sitem edişim oldun

Mesafeler belimi büktü
Elim eline değmeden yaşamak
Sadece sesini duyup
Yüzünü kameralardan izlemek yetmiyor
Her şeye vedam oluyorsun her gece yarısında
Sabahına yeniden başlayışım oluyorsun
Veda etmemişi gibi
Yoruldum biliyor musun sevgili durduk yere vedalardan
Sensizlik korkusundan
Yüzünü görmeme telaşından
Yoruldum bittim tükendim sevgili