Böyle mi bitermiş sevgiler,
böyle mi sessiz, can alıcı, eli omuzlara bastırarak,
yüreği yırtarak,
hınçlandırarak mı bitermiş sevgiler…

Baharları geçirdim sende,
kışların buzulluğunu omuzlarımda geçirdim seninle…
Yorgun bakışlarımı pencerenin camlarına yapıştırdım,
usanmadım arayış bakışlarımı salmaya,
usanmadım dizüstü çöküp, vay, vaylar arasında,
sert zeminler yumruklamaya,
usanmadım adını nefesimle saklaya,
usanmadım seni sevdiğim zamanları yaşamaya…

Bir hasreti kendi içime gömdüm,
sevmenin hasretini gizleyerek,
nefesini aradım mecalsiz rüzgârlarda,
bir beni gömemedim senin yanına…

Öksüzlüğü yaşadım mecalsiz, pişmanlıksız…
hayatımı son nefesime bağladım,
senin varlığın için…

Bir kara rüzgâr yüzümde,
gözlerim kısık,
bir kez daha seni sevdim,
demek için…

Adsız isimler taktın bu sevdaya,
hem seni,
hem kendimi,
gizledim harabeliğe,
bir bana yar olamadın,
en çok seni sevdim derken,
şehirler yaktım,
hırçın akışlı sularla boğuştum,
bir sende kurulanamadım,
bir sende tutunamadım…

Mustafa Yılmaz