Zamanı terk ettik biz kahır zamanlarında,
Zaman yorgun, gün karası,
Zaman uzadı sevgi ağır,
taşımak yıkım, taşımak yıkılmak, geride kalan bakışlarda karanlık,
yol kara zifir,
yol uzak rüzgâr yüklü,
bir yalnız, adımlaşmada,
adımlar düşük güç zar zor yolda…

Ardı karanlık bakışların,
düşler yarım sabah dar zamanda…
Her an bulut kayması, her an sorgulanma acıdan,
her düşme zamandan
ve
sahipsiz bakışlar düşten uzak,
kimsesiz dar bakışlarla titrek…

Sonra sabah, soğuk ve sessiz,
yarı aydınlık yollar, yarı karanlık düşler
ve
uzak deniz dalgasından bakışlar,
ki artık zaman geç,
sonun en yakınında sessiz, dargın, bağımsız kendine…

Salıntılı bir düş, sarkık,
yarınsa uzun bir yolculuk zamanı,
gece kimsesiz sözlere şahit,
sonra sessizlik,
sonra sahipsizlik ve ardından bir ses,
gecenin en geçi,
unutulmuş hasret baskını ki arık sessizlik yollarda…

Veya sensizlik bakışlardaki boşluk
Sonun en yakını

Sazın en tiz sesi,
hasretin en uzağı
ki deli baş ağlayışlarındaki benlik tükenişi,
sonra, sonra da suskunluklarımız benlik savaşında
ve dargınlık zamana ve dargınlık sahipsizliğe sonra
sonra da sessizlik uzaklara

ve de en uzağındakine sensizlik…

Ardından gelen küslük ve dar nefeslere
acılanmalarla geçecek zaman bekleyişleri…
Mustafa yılmaz