Göğün, demir yürekliliğinden korkup kaçsan,
pas yağmurlarıyla ıslanacaksın
belki de başka adamlarla.
Tanrı’yı uyandıracaksın belki de,
asırlık sessiz uykusundan keman çığlıklarınla.
Kanınla ıslanacak toprağın, kendine sığınamazken.
Derinine kovacaksın yalan çiçeklerini.
Belki de başkalaşacaksın bir kökün bitimine doğru yavaş yavaş...

Kaç rengi intihar ettireyim uğruna,
yüzümün beyazına,
karışmış yıldızına.
Ay parçalı ellerimi kestim gittiğinde,
artık suların çekilme intiharları var
yıldızlara kazınmış.
Etimin mezarında karanlığım,
öpüştüm toprağın kan kızıllığıyla.
Lal tenimi satsam adıma,
yumuşar mısın? toprağıma pasını attığında,
ekimlerde yoğurulup ekinlerde bekle beni...

Her mum karanlık getirsin gecene,
yağmuruma.
Her yalan ışığından, karanlık mumu sersin piyanomun tuşlarına.
Yittim.
Yazma.
Yalanlarınla öldürdün tanrımı.
Lal geceme merhaba.
Açtım kapımı gidişine.
İpini çektim zaferimin
ve
sesim sustu
duam acı...
duan kan...
duam gölge...