Yeni yıl yorgunu gün dönümünde
Yine yanılmıştı ebe kadın
Müjdelerken doğduğunu bekleyenlere
Bir kara kızın oldu efendi derken
Hangi yeşil hayalleri kurmuştu annen
Bilmiyordun.

Güle buz düştüğü o mevsimde
Herkes bahar bekliyor olmalıymış ki
Adına Gülhun demişler
Dünya kar kış kıyamet içinde
Evinize bahar
İlk çığlığında gelmiş.

Büyümüş karakız baharlarla
Çimence yeşil çiçekçe renk renk
Kafa tutmuş hayata inatla
Şimdi olgun başaklar gibi
Serin rüzgarlarla avutuyormuş gönlünü
Dünya hala soğuk
Hala kirli
Güneş eşit ısıtmıyormuş toprağı
Sokaklarda ki mendilci kız
Parkta ki boyacı çocuk
İçine hep dert oluyormuş

Bırak ikindi vakti solan güneşin derdini
Sabahları güllere düşen çiyler kurur
Derdin olmasın artık
Yüreğine yağan insanlık yağmurları
Hayat bu
Biraz ıslanmışlık biraz yanmışlıktır zaten
İnsanlık yağmurları boşuna yağar yüreğine
Düzelmeyen bir eğridir yanılmak
Yanıldıkça daha bir dört elle sever dünyayı insan.

Bırak sisi bulutu sen gök yüzünden pembeyi çal
Biliyorsun ki
Sen insanları yüreğinden seviyorsun
Dostlarına yüreğini veriyorsun
Bir terazi kur yüreğinde dostlarını öyle seç
Ne kadar sevilirsen o kadar sev
Ne kadar sayılıyorsan öyle say
Onların seni üzdüklerinin yarısı kadar
Sende üzsen onları
Korkma yıkılmaz dünya!

Karakış gülü
Sebepsiz yağmur
Bahanesiz göz yaşı
Başımın tatlı belası
İyi yürekli kardeşim
Bugün senin doğum günün
Kes bir pasta
Benim yerime güvercinlere
Bir dilimde benim için bırak
Doğum günün kutlu olsun karakız…