Örtülü günahların ortasında mahşer yeri bu yürek
Ve tasasında kalmış bir de kimsesizlik
Yarını kuşatılmış akşamların dirayetinde
Keşfe hazır bir evren gibi bu yürek...

Daha kaç acı çeker ve kaç yalnızlığı duyar gönlünde
Sığınılacak limanlar ararken derin kuytularda
Daha kaç sensizlik birikecek bu mahşer kalabalıklarda,
Ve senin uzaklığında daha kaç mesafe ayıracak…

Üstümde çullanmış biriken akşamların girdabı
Yoksunluğun gizi ve acıdaki kıvranmışlık
Sen’in kimsesizliğinde
Kimsesizliğin sessizliğinde
Seni çağıran sesimin sensizliğindeyim...

Yok/sun
Sesin yok
Gülüşün yok
Duruşun yok
Bakışların yok
Var olan sadece
Yok/luk/un

İhanetlerin orta yerinde biriken günahlar
Şimdi durmadan büyür ve çileye dönüşür
Düşündükçe kahır olur
Birikir
Birikir
Sağır bir vuslat olur
Birikir
Birikir
Koca bir sen olur sensizliğin orta yerinde…