İstanbul’u kalbim sanırdım,
En fazla hep Dolmabahçe’yi sever
Bir çocuk gibi öpüp, okşardım yer lambalarını.
Ben aklımı düşürürdüm,
Kız kulesi
İlk kez sevdalanan bir kız gibi
Kuşları düşünürdü.



Hani çıldırmasa deniz
Balıkçı tekneleri çıldırır hani
Diyelim ki; bir küçücük kavonoz avuçiçlerim
İçelim derdim,
Hisardan içelim prometheus
Yığınaklar, yapayalnız
Ayışığı çünkü eşsiz.



Aşiyan deyince
İstanbul’un kanı çekilir sanırdım,
Ben önceleyin Haliç’i
Kurşun sayardım,
Bir kez saydıydım bunu
Attila İlhan’ı
Erguvanların vurduğuysa doğruydu.



Ah şu İstanbul’la ikimiz
Nice sevdalı dolaşırdık,
Güz inince tenhaya
Sokak adları altında öpüşür
Barikatlarda çatışırdık
Ama sen bilme bunu şataraban.



Sen çengici kız
Ey eprimiş bahar sesli çocuk
Karanfilli bir şarkı çal
Unutulmuş akşamların hatırına



Gülümistanbul
Yanık tenli
Haydarpaşa’yı almış koynuna…

Devin Karaca