İşte Mali:
Bir delikanlı,
Lütfendir narası.

Arkadaşımdır Mali,
Şair tipli çocuk,
Kendiliğinden komik,
Onuncu mertebeden adam,
On bir delilik.
Sarhoşken kendi şiirlerini okuyup adam yazmış dedi.
Çocukken sevdiği kız hortumla kulağına şarkı söyleyerek enjekte etmiş şairliği.
Geceleri Akdeniz’de,
Olta atıp yıldız tutar.
Bir alçak gönül ki,
Çocuklar üstünden zıplar.
Issızlığında Ona,
Nüfuz etmez zaman,
Açar gözlerini düş dünyasına,
Devamsızlıktan kalır hayattan.

Dün biraz dertleştik,
Bir çeşit hayaller kurmuş;
Layık olmadığı hayallermiş,
Hırsız gibi hissetmiş kendini,
Utanıp unutuvermiş hepsini,
Yarınsızdır Mali.

İntihar etmeye giderken,
Umutlarının tepesinden,
Korkmuş, irkilmiş;
Önüne ansızın çıkan kediden,
İnsandır Mali.

Tipsizdir hani;
Karikatür gibi adam yani,
Hayata dik dik bakar amma,
Mevla’m bir şirinlik vermiş ki;
Kaçmaz Ondan kuşlar bile.
Geçen görmüşler;
Parkta bir serçe,
Ekmek atmış eline,
Melektir Mali.

Defterden okurken şairi,
O ezbere bilirdi,
Belli ki sahibinden çok severdi,
Her gün söylediği o şiiri.
Bir köşede iyice ağlayıp öyle gider yanına,
Fazla sevgisi incitmesin diye sevdiğini,
Hislidir Mali.

Türküler söyler, bağıra çağıra,
Gecenin uykusunu kaçırır.
İnsanlar kaçışır,
O yağmurlara sığınır.

Sanki ders verilir O’na,
Ruhunun fakültelerinde.
Daha çok benzer kendine,
Her çilenin sonunda.
Gönlü yük, O kağnı,
Kalbinden soldu ilkin,
Bırakıp insan olmayı,
Şair olmaya karar verdi bir gün.
Düşündü düşündü,
Nedense bu yerlerden taşındı.
Rastlattı gözyaşlarını,
En delisine yağmurların,
Ardında sabah, önünde akşam güneşi vardı.
Sevdiği kucağını açtı,
O bir trene binip kaçtı,
Sıfır cümleli bir veda idi.
Kavuşmak tadındadır, bütün ayrılıkları,
Hangi gurbete gitse,
O şehrin yerlisi Mali.

Gözyaşları bir gün pıhtılaşmayıverdi,
Hey gidi Mali!
Kendiliğinden göçtü,
Birden canı,
Yere düştü,
On yedi yaşında,
İhtiyarlıktan öldü,
Arkadaşımdı Mali.

Türküler söyler, bağıra çağıra,
Gecenin uykusunu kaçırırdı.
İnsanlar kaçışır,
O yağmurlara sığınırdı.
Severdi Mali’yi, her altı kişiden altısı.

Sefa MERT