Kalbim duruyor anılar acı veriyor

günün yorgunluğu çıkıyor karşıma
bir gölgenin tuttuğu saatte
dolanıp duran hatıraların acısı düşüyor
ellerimin tuttuğu başıma.
yalnızlığımı çağırıyorum
en yakınımı kaybetmiş gibiyim
ışıklar sönüyor
çıkmaz sokaklar
yıkık kentler
kapanan umutlar
hiç tanımadığım insanlar
uçurumlara düşüyorum
kalbim duruyor
öldüğümü görüyorum
aklıma gelen sevgini
düşünüyorum
kalbinden kaçıyorum
ahh..akşam olmuş
kaldığım yerden koşuyorum
salkım söğütler tutuyor
su sesine atıyorum yıllarımı
kendime geliyorum
hiç ummadığım bir saatte beni görüyor
bir kedinin çakır gözleri
sinema önü kalabalık
gözlerime gelen hayalin acı veriyor
yumuyorum ellerimi
böyle bir temmuz sıcağıydı
tutuştuğum kavganın sonunda
öfkemi farkediyor
gözlerin
bu kadar mı? değişir insan
günlerce değiştim
başka biri oldum şimdi
hayata bir başka bakıyor
gözlerini gören gözlerim...




mustafa kaya
29.07.2006 / kızılay