Kolla kendini nefsimden, ey içimdeki vicdan!
O nefsim ki senden hiç haz etmiyor,
O nefs ki cennetimdeki şeytan,
Bir “günahı” beklemekten bıkmıyor…

Uğrat nefs ve şeytanı, vicdanım hezimete,
O içindeki alçaklık, iter seni sefalete,
Ve nefsimin elçisi şeytan, yer vermez rehavete,
Ne vicdanım, ne kalbim; şeytana kar etmiyor…

Nefsim seviyor artık vicdanı, vicdanım nefse yoldaş,
İnsanlık ve şeytanın arasında bitmez savaş,
Vicdanım günaha aşık, günah sadece arkadaş,
Nefsimin elçisi bile, bu günahı sevmiyor…

Karanlığın üstünde, aydınlık elbisesi,
Aydınlığın yüzünde, karanlığın busesi,
Nefsimin sahip çıktığı, o şeytanın gür sesi,
Besmeleler çeksem de, peşimi bırakmıyor…

Her harfimde, cümlemde, mısramın hecesinde,
Nefsimin koşturduğu bir at gibi peşimde,
Her an gözleri gözümde, nefesiyse ensemde,
İçimdeki o kasvet, yanımdan hiç gitmiyor…

Biliyorum bu yolun sonu çamur ve batak,
Aydınlık şehit düşmüş, önümde kanlı bir yatak,
Hiç aklımdan çıkmayan, karanlık ve dar sokak,
Her şey, her şey içinde, bu kabus hiç bitmiyor…

Nefsimle vicdanımın, bir arada olduğu anda,
Bir adilik hasıl oldu, uzayda, tüm cihanda,
Denize düşüp yüzende, ağaç dalına konanda,
Herkeste bir melanet, iyi bir kalp atmıyor…

Alihan Erdoğan…
19.12.2010
01.57