Ben sadece nü yalnızlıktım...
Sense gecenin karanlığını güneş rengine boyayan gidip gelmelerle güneş toplayan..
Benliğimi kavrayıp hızla içime aktın güneşe benzeyen gözlerinle bir baktın ve ömrümü benden çaldın.
Gecenin ayzında tenimi saran yalnızlık gibi saramadı sevdan yüreğimi
Şimdi yoksun ve toprak sıcaklığındayım karanfillerle..
Güneş aydınlığından uzak yeniden karanlıkta kurşun kıskacında ürkek güvercin bedeninde ruhum
Sen yoksun ya bak karanfiller bile hüznünü dökmekte toprağa
Bu kadar mı boğar sensizlik bu şehirde bu kadar mı yalnız hisseder insan kendini
Peki sensizlik mi sarhoş eder içmeden
Şimdi sana küfretsem faydası yok kendime küfretsem anamın suçu yok
Ve kaderse bu yaşadıklarım adı mutsuzluksa payıma düşen söyle ben mi yazdım da yaşıyorum bunları..
Şimdi ne sen var nede gün/eş ne senden hatılaralar ve her yer karanlıklar altında ama hala yoksun!!!!