‘Bir varmış bir yokmuş’ ila başlar hikâyeler
Mutlu sonla biterler
‘Evvel zaman içinde’ başlayıp
Sonsuza dek sürerler

Bir hikâye ki hiç duyulmamış
Notalarla başlar notalarla bitermiş
Anlatılanları ezgilerle söyler
İnsanların yüreğini cezp edermiş

Bir varmış bir yokmuş
Bir dünyada kimse yaşamayı bilmiyormuş
Evvel zaman içinde
Dünya öylece duranlarla doluymuş

Biri varmış ki aralarında
Piyano çalarken hayat bulurmuş
Tuşların narinliğinde mest olurmuş
İşte yaşamayı bilen tek kişi oymuş

Çünkü anlarmış hayatın ne kadar kısa olduğunu
Şu anından daha önemli,
Kaybedecek bir şeyi olmadığını bilirmiş
Ömrünü yaşayarak geçirmiş



Diğerleri ise sadece
Onun bunun suyuna gitmiş
Biri için kendisi ağlamış
Hayatını zehir etmiş

Aralarında çok keskin bir fark varmış
Görünüşte bile fark edilebilen bir fark
Çok derin anlam taşırmış
Anlamayanlarda olmuş elbet bu farkı

Herkes yaşlanmış en sonunda
O çok yorgunmuş yaşamaktan
Çok acı çekmiş, çok yoğrulmuş
Ama memnunmuş yaşamış olmaktan

Diğerleri de çok yorgunlarmış
Ellerini kıprtadamaz haldelermiş
Çok yalan gözyaşı dökmüş, çok yalan söylemişler
Hiç memnun değillermiş yaşayamamış olmaktan


Diğerleri,
Zenginlikleriyle övündükleri dünyadan
Mutsuzlukla göç etmişler
Gerilerinde birçok şey bırakmışlar


O ise, piyanosunun başında
Bir La sesi çıkarırken göç etmiş dünyadan
Arkasında bırakacak hiçbir şeyi yokmuş
Bir şeyler bırakmasına hiç gerekte yokmuş

Bu hikâye böyle bitermiş
Sonsuza dek sürmezmiş
Piyanonun ezgileriyle can bulur
Son seslerde can verirmiş