Utanıyorum anne, ama siz durdurun nasırlı ayaklarımı,
Gitmesin şu ayıp için kuşlara intizara.
Tutun ayaklarımı, o yol uzun, sarp ve hatta belki tehlikeli.
Nerede prangam? Hani nerede hep zihinlere vurduğunuz zincirleriniz?
Lütfen elimi ve ayaklarımı bağlayın, gitmesin gökyüzüne, kuşların diyarına…
Tutun beni, hatta yine de dermansız dizlerimi de tutun haksızca.
Durdurun zihnimi, durdurun, haktan mahrum olacak değilse.
Tut anne ellerimi sen, inancından ötürü seni haksız kılanlara inat tut.
Eli kolu bağlı mahkûmlar gibi olmak, konuşmaktan ziyade ağlamak istiyorum.
Bazı şeyler yapmamak, hiçbir şey yapmak istiyorum umarsız birileri gibi…
Birileri gibi ben de ağlamamak ama ağlatmamayı da düstur bilmek istiyorum anne.
Ve başkalarının hakkını vermek, başkalarından hakkımızı istemek istiyorum anne.
Hak için insan olmak ve insan doğmak yetmiyor mu?
Söyleyecek bir tek sözüm var sana ey insanlık, iki kelime hatta…
Ama siz susturun beni anneler, mazlumlar ve mahkûmlar.
Ne olur siz susturun beni, biri susturmadan acımasızca,
Hemen kapayın çenemi.
Dilim tutulsun, hatta sesim çıkmasın, belki öleyim şimdi.
İçimden gelen sese kulak vermeden, kimseler kulak kesilmeden durdurun.
Güvercinler gibi hürce uçmak,
Bebekler gibi avazım çıktığınca bağırmak istiyorum çünkü ’onu’.
Ve haksızlık ile zulme dur demek istiyorum aslında susarak.
Susarak ağlamak, belki de Sokrat gibi haykırıp ölüme susamak istiyorum.
Bakın! Tutun zihnimi, durdurun düşüncelerimi, gelmesin dilime o kelime anne!
Dilimin ucuna gelmesin o kayıp kelam, gelmesin, korkuyorum çünkü özgürce?!
Utanıyorum söylemeye hakkım varken anne.
Diyorum ya, söylemeye korkuyorum nineler, anneler, kardeşler…
Lütfen, bari ayaklarımı tutun, bir de dizimi, elimi, zihnimi, dilimi ve gerisini…
Çünkü susmak istiyorum, “özgürlük herkes için” diye susmak.
Yani haykırarak susmak istiyorum insanlık!!!
12.10.2010
A-Priori