Karasevdanın hicran dolu feryatları şiirinizde ince üslupla ve ironik tarzda işlenmiş...Seven,her an sevgili ile olmak ister... Maddi ve manevi anlamda...Elini tutmak...saçını okşamak...Seven,sevdiğini görmediği zamanlarda da O'nu düşünür...Eğer kalpten kalbe kuvvetli bir sevgi kuşağı varsa,O'nu her yerde görür...hisseder...yudum yudum içer...yaşar...tüm benliğinde...Aranmazsa zamanla manevi bağ da zayıflar...Oysa sevgilinin sevene derman olması gerekir...Aşkına cevap vermesi gerekir...Bu yüzden sevgililer bazen yanyana olsalar bile sevgi bağı kurulamazsa fersahlarca uzakta hissederler kendilerini...Bu tavırların acısı seveni yıkar...sitem eder acılı konuşur...kahreder...El alem duyar, bazense sevenin bu haline acırlar için için...Çünki seven erimektedir günbegün...Hani derler ya "karasevda ise iflah ettirmez" işte olan da budur...Ve sevenin feryadı dayanılmaz hal alır bir zaman sonra: "Burda benim ateşim orda külümsün gülüm." "Muhabbet nehrim değil kahır gölümsün gülüm." "Ne yapsanda sen bana yine gülümsün gülüm." "Benim deryam degilsin benim çölümsün gülüm." Sonunda nokta konulur:
Benim gibi başkası candan gönül verdi mi?
Bas geç diye yoluna gençliğini serdi mi?
Ben ne yaptımsa zaten anlamadın derdimi
Bana bir an hayatsan her an ölümsün gülüm;
’Ölümün diğer adı’ yani ’gülüm’sün gülüm.

İşte sevmek bu galiba...kara sevda kıvamında...fevkalede bir şiir okudum.Buram buram sevgi kokan...duman duman gönlü yakan...yazan yüreği ve kalemini tebrik ediyorum...Saygılarımla efendim...Entellektüel.




Entellektüel tarafından 12/17/2010 11:27:42 PM zamanında düzenlenmiştir.