“Sevda” derdim, “benim neyime gerek!.”
Sevemezdim… Olmasaydı gözlerin!
Bir dipsiz kuyuya düşerdim ürkek
Bir bakışın vardı karanlık, derin!.


Sevemezdim inan, elsiz, kolsuzdum
Vurgundum, acizdim.. Sen de bilirdin!
Sükût, ekmeğimdi sanki dilsizdim
İnadına çıkar bize gelirdin!.


Bir kıvılcım attın harman yerine
Sevmek-sevilmek hayâliyle yandım.
Dalıp dalıp giderdim gözlerine
Bir bilsen ne hülyâlara aldandım.


Esmer, şuh gülüşlerin vardı senin
Benim yüzümden dökülen bin parça.
İncecikti oysa beyaz ellerin
Niçin bakardım ki? Sanki ne varsa?


O, çocuksu kar beyazı ellerin
Silmek için uzanır da camlara
Sevemezdim olmasaydı gözlerin
Zeytinden, üzümden, geceden kara!.


Bir gün; gurbet elde buldum kendimi
İnanmışken aşka, çıkış o çıkış.
Hâlâ aydınlatır durur içimi
Efsun dolu gözler, o kara bakış!.


Ne yalan söyleyim; sevmiştim seni
Sevda türküleri söyler dururdum.
Sakınırdım esen yelden gölgeni
Dağınık saçlarınla savrulurdum!.


Gözlerin yâdıma gelir de bugün
Yaşadıkça derim: “Sevmeli insan!”
Sevgidir beş vakit, aşktır üç öğün
GAFLETÎ dünyada bulsa da hüsrân!.