İNSANLAR.. İNSANLAR

İnsanlar, insanlar.. ziyan insanlar
Yılan olmuş, akrep, çıyan insanlar!?
Beşikten mezara ne götürecek
Bir avuç toprakla doyan insanlar!

Bit-pireye kızıp yorgan yakarlar
Zeytinyağ gibidir.. üste çıkarlar
Yüzlerine bilmem nasıl bakarlar
Birbirine sövüp, sayan insanlar!

Barış, kardeşlik dillerde türkü
Bir teline dokun da gör, farkı
Zulm ile döndürür kurduğu çarkı
Fakir fukarayı soyan insanlar!

Yol arar göklere erişmek için
Silah yapar, satar yarışmak için?
Savaşır, kan döker barışmak(!) için?
İnsan kardeşine kıyan insanlar!

Yalancı, mürai, akıllıyım der
Hased fesad eder, garaz kin güder.
Gidimli dünyadır her gelen gider
Mal yığıp üstüste koyan insanlar!

Onca hikayeden ibret almamış
Bakar kör müsün ne; kimse kalmamış!
Gülen dıştan gülmüş, bilen ağlamış
Huzuru yürekten duyan insanlar!

Uzun lafı zaten anlamıyorlar
Ne söylersen söyle.. dinlemiyorlar
Argosuz, küfürsüz ünlemiyorlar
Genç, yaşlı, çocuk, bay, bayan.. insanlar!

" Söz namustur" kalktı gitti sürümden
Utanırdı insan suçtan, cürümden
Fayda umar oldu her hal, durumdan
Verdiği sözlerden cayan insanlar!

İnsanlık kaybolmuş.. ara ara yok
Şehir şehir, köy köy ne açız ne tok
Ne yol, ne iz.. çok ettik biz bize çok
Sabun gibi elden, kayan insanlar!

GAFLETİ söyleme kalsın dahası
Eşref-i mahluktur olmaz pahası.
Vardır belki, amma, insanın hası
Nerde, zulme yeter, diyen insanlar!