Herşey bir şiirle başladı önce…
Nerden bilebilirdim ki ….
Yüzündeki tebessümün bir gün aşkımın ifadesi olacağını..
Nerden bilebilirdimki böylesine seni seveceğime..
Korkularım kayboluşlarından dı…
Umutsuzluklarım bir gün beni bırakacağını düşünmemden..
Sevdim aslında ben seni..

Yeni doğan bebeğin anne sütüne hasret olduğu gibi özledim..
Toprağın yağmuru beklediği gibi bekledim..
Denizin dalgaları gibi heyecanlandım..
Rüzgarlar hep seni bana hatırlattı…
Her kayan yıldızda seni diledim tanrıdan ..

Doğan güneşle umutlarım yaşardı..
3,5 yıl öncedeydi..ilk doğum günüm ..
Seni tanıdığımda doğmusum ben meğer..
Seninle öğrenmişim özlemeyi,hasreti,sevgiyi,gözyaşını..
Aslında her şeymişsin sen ..
Gidince anladım ..
Bu dünya tek kişilikmiydi ,
Yoksa sen gidincemi yalnız kaldım böylesine..

Yıllar sonra buldum seni tekrar…
Hala çok güzeldin..
O zamanlar tırtıl gibiydin..
Şimdi kelebek olmuşsun..biraz kabuk bağlamıssın
Ben gibi,sen gibi herkes gibi…

Ha birde kanatların olmuş..
Uçmaya çalışmış kelebeğim..başaramamış..
İzin vermemiş özgürlüğüne ormandaki kötü böcekler..
Her uçma denemende engel olmuşlar mutluluğuna …
Sen yokken mutluluğu öğrendim ben..
Sen olmadan seni düşünerekte mutlu olmayı..

Mutluluğun varış noktası değil..
Bir yolculuk olduğunu öğrendim ..
Kelebek olup kanat çırparak değil..
Tırtıl olup sürünerekte mutlu olmayı öğrendim..







ERCAN ABA