Yıldızlar ışık oldu gecenin karasına,
Sanki bir yıldız kaydı gönlümün şurasına,
Beklenmedik bir anda, öyle bir derin vurdu,
Damgayı vurdu gözler, gecenin ortasına…

Önce baktım yukarı, seyrettim yıldızları,
Kafamda nokta yaptım, en uzak araları,
Birleştirdim sonradan yaptığım noktaları,
Boyadım parça parça, beynimin sayfasına…

Parçaların hepsinden, güzel bir resim çıktı,
İşte benim varlığım, bir bu resme aşıktı,
Resme giden yol ise oldukça dolaşıktı,
Söz dinlemeyen gönlüm yine düştü ardına…

Neyleyim ki sorular cevabını bulmadan,
Sabah gün ağarmadan, yıldızlar kaybolmadan,
Ömür çilesi bitip, zamanı doldurmadan,
Her şeyi gece çözmek yarar verir mi bana…

Yıldızlara seslendim, aşkımın akıbeti,
Sona erer mi gece bulur mu nihayeti,
Üzerime çökmüşken gecenin tüm kasveti,
Ömürden, ömür çalar başka gelmez aklıma…

Yıldızlar ses vermedi, haykıran bu yüreğe,
“Etrafında yıldızın, fazlaca bakma göğe!”
Uzansaydı inan ki çıkacaktım direğe,
Gönlümdeki yıldızım güzel göründü bana…

Yukardan kayan yıldız meğer girmiş gönlüme,
Çok sevecekmiş beni, ömür katmış ömür’e,
Gecenin tüm karası, mana vermiş gözüne,
Sevmekse bana düştü, çok sevmek kana kana…

29.07.2007
Necati ŞİMŞEK
Ankara